مقاله انگلیسی تئوری نمایندگی و جرائم مالی: پارادوکس مدیر اجرایی فرصت طلب همراه با ترجمه

هدف این مقاله بررسی فلسفی مساله فرصت طلبی مدیریتی و تشریح پارادوکس مدیر اجرایی فرصت طلب است، به خصوص زمانی که مدیرعامل را بتوان «مجرم آینده» درنظر گرفت.

قسمتی از ترجمه فارسی مقاله

چکیده

هدف: هدف این مقاله بررسی فلسفی مساله فرصت طلبی مدیریتی و تشریح پارادوکس مدیر اجرایی فرصت طلب است، به خصوص زمانی که مدیرعامل را بتوان «مجرم آینده» درنظر گرفت.
طرح/روش/رویکرد: در این مقاله مشاهده خواهد شد که مکانیزم های حاکمیتی تا چه اندازه در جلوگیری از فرصت طلبی مدیریتی به ویژه از طریق بسته های جبران خدمات («هویج های مالی») سهم دارند. سپس، دیدگاه الیور ویلیامسون در زمینه فرصت طلبی تجزیه و تحلیل خواهد شد، زیرا تئوری وی شیوه تعریف فرصت طلبی مدیریتی در تئوری های نمایندگی را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار داده است. ویلیامسون در مورد فرصت طلبی بدون اشاره به آثار فلسفی تفکر می کرد. شکاف موجود در بررسی سه نوع اصلی فرصت طلبی پر خواهد شد: خودگرای اسمیتی ، خودگرای هابزی و خودگرای ماکیاولی .
یافته ها: خودگرای اسمیتی تلاش می کنند به تعادلی میان منافع شخصی و شفقت و دلسوزی دست یابد، درحالی که خودگرای هابزی توسط منافع شخصی، قدرت طلبی و گرایش به احتیاط برانگیخته می شود. خودگرای ماکیاولی همواره در جستجوی قدرت و ایجاد ترس در پیروان است. در واقع اگر مدیرعامل به شیوه خودگرای اسمیتی، هابزی یا ماکیاولی عمل کند، ساختارها و مکانیزم های حاکمیتی که باید طراحی و اجرا شوند می توانند کاملا متفاوت باشند. گرایش مدیر اجرایی ارشد به ارتکاب جرائم مالی ممکن است در هریک از این حالت ها متفاوت باشد: ریسک کم (خودگرای اسمیتی)، ریسک متوسط (خودگرای هابزی) یا ریسک زیاد (خودگرای ماکیاولی).
مفاهیم/محدودیت های تحقیق: فلسفه اسمیت، هابز و ماکیاولی به این دلیل انتخاب شده است که تئوری نمایندگی گاهی اوقات هنگام تعریف مفهوم فرصت طلبی، به این فلسفه اشاره کرده است. مفاهیم فلسفی دیگری را نیز می توان تجزیه و تحلیل کرد تا مشخص شود این مفاهیم فلسفی تا چه اندازه به سوی فرصت طلبی راهگشا هستند (برای مثال اسپینوزا).
اصالت/ارزش: این مقاله فرصت طلبی مدیریتی را از نقطه نظر فلسفی مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. بسته به اینکه مدیران اجرایی خودگرای اسمیتی، هابزی یا ماکیاولی باشند، فرصت طلبی آنها نمی تواند رفتار مشابهی را ایجاد کند.

کلمات کلیدی: جرائم مالی، آدام اسمیت، تئوری نمایندگی، فرصت طلبی مدیریتی، نیکولو ماکیاولی، توماس هابز

قسمتی از مقاله انگلیسی

Abstract

Purpose – The purpose of this paper is to philosophically address the issue of managerial
opportunism and to describe the paradox of the opportunistic executive, particularly when the CEO
could be considered as a “criminal-to-be”.
Design/methodology/approach – It will be seen to what extent governance mechanisms really
contribute to prevent managerial opportunism, particularly through compensation packages (“financial
carrots”). Then, Oliver E. Williamson’s viewpoint will be analyzed on opportunism, as his theory has
largely influenced the way agency theories actually define managerial opportunism. Williamson was
thinking opportunism without referring to philosophical works. The gap in exploring three basic types
of opportunism will be filled: the Smithian egoist, the Hobbesian egoist and the Machiavellian egoist.
Findings – The Smithian egoist tries to reach an equilibrium between self-interest and compassion,
while the Hobbesian egoist is motivated by self-interest, desire of power and the attitude of prudence.
The Machiavellian egoist is always searching for power and makes followers’ fear arising. The way
governance mechanisms and structures should be designed and implemented could be quite different if
the CEO actually behaves as a Smithian, Hobbesian or Machiavellian egoist. CEO’s propensity to
commit financial crime could largely vary from one type to another: low risk (Smithian egoist), medium
risk (Hobbesian egoist) or high risk (Machiavellian egoist).
Research limitation/implications – Smith’s, Hobbes’ and Machiavelli’s philosophy was chosen
because the agency theory sometimes refers to it, when defining the notion of opportunism. Other
philosophies could also be analyzed to see to what extent they are opening the door to opportunism (for
example, Spinoza).
Originality/value – The paper analyzes managerial opportunism from a philosophical viewpoint.
Whether executives are Smithian, Hobbesian or Machiavellian egoists, their opportunism cannot give
birth to similar behaviors

Keywords Financial crime, Adam Smith, Agency theory, Managerial opportunism,
Nicolo Machiavelli, Thomas Hobbes